Çocuklar, size geçen derste söylediğim gibi, Muhammet, milletinin fena âdetlerinden çok sıkılıyordu. Bunları doğru yola götürmeyi istiyordu.
Peygamberimiz, İslam dinini insanlara anlatmaya, "Bu taş parçalarına, putlara tapınmayın, bunlardan insana ne iyilik gelir, ne de fenalık. Allah birdir ve büyüktür" demeye başladı. O vakit, kendisi kırk yaşına gelmişti. Mekkeliler evvela Muhammet'in sözlerine hiç önem vermediler. "Zavallı, hastalandı, aklını bozdu" dediler. Fakat Muhammet'in doğruluğunu, hiç yalan söylemediğini, doğru düşünceli olduğunu bilenler, kendisi ile en sıkı konuşanlar, birer ikişer Peygamber'in dinine girmeye, Müslüman olmaya başladılar.
Karısı Hatice, amcasının oğlu Ali, arkadaşı Ebu Bekir, en evvel Müslüman olanlardandır.
Müslümanlar çoğalmaya başladıkça, körü körüne babalarından gördükleri âdetlere saplanmış, bağnaz Araplar, Müslümanlardan korkmaya, onlara eziyet etmeye başladılar. Hatice, kocasına bu sıkıntılı zamanlarda teselliler verir, tatlı sözlerle gönlünü alırdı. Fakat amcası ve sevgili karısı ölünce Muhammet, pek yalnız kaldı, Araplar kendisini öldürmeye bile niyet ettiler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder